‘’O’’ Ebabil kuşuydu,
Yandı bitti, kül oldu.
Ansızın, bir gün…
Küllerinden yeniden doğdu!’’
Iğıl ığıldı duygular, karman çorman karışmışlar
Alevlerin kızıllığında koyulmuş; avaz avaz yanıyordu
haykırışlar
Güllük gülistanlık bahçelerin; solan ne ilk gülüydü, ne de
son goncası
Dikenlerle alabora olmuş alacası…
Yaprak yaprak dökülen hayat romanımın son noktası…
Ay ışığının sonatı...
Masalsı, masalımsı…
‘’Bir gül’’ dedim!
Bir gül!
Güller açsın, gönül bahçemde
Bitmeyen çilekeş ömrümde
Sonsuzluğa terk edilmiş şiirimsin, son demlerimde…
Şimdi!!!
Meçhule giden ‘’O’’ ıssız geminin güvertesindeyim
Yalnız, yapayalnız…
Uçuşan, uçurtma kuyruğuna taktığım tüm söylenmemiş sözlerim
Yaralı bir ceylan gibi ürkek yüreğim
Us ’unun bilinmez bir köşesinde; hatırlamanı beklerim
Hem ağlarım, hem giderim…
Deniz!
Kükrer!
Kükredikçe köpük köpük dalgalanır, dalgalar acımasızca
kıyıyı döver
Hep ağlar ki kıyı; sessiz sessiz, sessiz ve sensiz…
Ufkunda karışmış maviler
İnim inim iniler morumsu lacivertler…
Hep serkeşti ki martılar; birer birer kırıldı buğulu
kadehler
Birer birer söndü gözlerdeki ferler
Hep buğuluydu ki kadın; çığlıklarıyla kahırlanmıştı hüzünler…
Ayrılık!
Aşk ateşten gömlek…
Doru atın terkisinde uçar gider doludizgin bambaşka
diyarlara
Meşk! Çırpınır yalnızlığın pençesinde, savrulur bir o yana,
bir bu yana
Bilemezsin ki gider hangi yana?
Ah ayrılık!
Boğazımda düğümlenen, binlerce hıçkırık…
Özgürdü balıklar!!!
Birer birer telli kavağın biçare dallarına tutunmuşlar
Göç etmiş kırlangıçlar, ürküp kaçışmışlar…
Arz’ın merkezinden esmiş; ümitlerin esiri delice rüzgârlar
Sular soluksuz; Sema’yı mesken tutmuşlar…
Lâl olmuş diller
Sus pus tüm sözcükler!
Yıkılmış boşa kurulan, mavi düşler!
Bir daha dönmemiş ki geriye, gidenler!
Bir kadın yitip gide
Bir kadın öle
Bir kadın…
Belki de bir nefes ötede…
Ayşen Arslangiray Kura
Yitik bir zamanda
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder